Паэзія – дзіўная музыка слоў,
На ліры іграньне пачуцьцяў.
Хто вуха глухое на сэрца скалоў,
Той розум халодны ачмуціў.
Усю мілагучнасьць, напеўнасьць далоў!
Крыніцу пяском скаламуціў.
Паэма, той кажа, дурніца –
Нікому ніколі ня сьніцца.
Дзе бачылі гэткае, каб у жыцьці
Гаворка была зрыфмаваная?
Ці-ж дактыль і ямб у размове знайсьці?
А форма? Нідзе ня чуваная!
Паэзія ёсьць адхіленьне ад нормы,
Да простае прозы сапхнуць!
I музыку слоў, і складаныя формы,
I звонкіх радкоў самакруць –
З вышыняў Алімпу сапхнуць!
Ня трэба ні вобразаў сьмелых,
Ні вершаў з рыфмоўкай, ні белых...
Навошта? Мазгоў ня сушы!
Звычайны артыкул пішы.
Няўжо я ня дам сабе рады?
Ад цёмнай развагі і рады
Далей адыйсьці, каб ня чуць!
Я цешуся, іншаму рады.
Я рады, калі на радкі
Натхненьне кладзе свае знакі.
А часта ў жыцьці мастакі
Ня маюць ніякай падзякі.
За сьветлае слова, за песьню вясны
I голад і холад пазналі яны.
Паэзія – дзіўная музыка слоў.
Сапраўдныя з ёю паэты
Ідуць да высокае мэты,
Хвалююць у целе застыглую кроў.
Сягоньня і я ў мілагучнасьць ізноў
Падсыпаў свае самацьветы
I, восеньскім сонцам сагрэты,
Зьбіраю праменьне для музыкі слоў.
Праменьне ў сугучнасьць зьбіраю.
I шчырае слова я ў песьню бяру.
Сьпяваю я роднаму краю.
Хачу, каб зьвінела кантата
I ўсіх падымала высока ўгару,
Каб добра жылі і багата.
Паэзія – дзіўная музыка слоў,
Іграньне пачуцьцяў на ліры.
I голас прываблівы, шчыры:
Паэзія – дзіўная музыка слоў.
Жывымі радкамі кіруе любоў,
I тыя радкі – канваіры.
Паэзія – дзіўная музыка слоў,
Іграньне пачуцьцяў на ліры.
Няхай анамалія, нават ламаная,
А я на яе пазіраю з пашанаю.
З гарачай любоўю іду да яе,
Яна мне заўсёды і ўсюды пяе:
Паэзія – дзіўная музыка слоў,
Там моцна завязана сетка вузлоў.
Рандо, трыялеты, актавы, санэты,
Газэлі, туюгі складайце, паэты!
Прыгожыя формы бярэце,
Багатыя і дасканалыя.
Я з вамі ў раскошнай карэце,
Я і ламаная анамалія.
|
|
